Από την έρευνα στην κλινική πράξη ο δρόμος είναι συχνά δύσκολος

Στο προηγούμενο post με ρώτησε φίλη "ποσο εφικτή ειναι η θεραπεία με σκοπολαμίνη σε συνδυασμό με άλλα είδη χαπιών κατά της κατάθλιψης;"¨
Κατ'αρχάς να αναφέρω ότι τα αποτελέσματα των επιστημονικών μελετών, για να μπορούν να εφαρμοσθούν ευρύτερα και εκτός του ερευνητικού πλαισίου, χρειάζονται επιβεβαίωση και από άλλες, ανεξάρτητες, ερευνητικές ομάδες. Το δείγμα των ασθενών πρέπει να αυξηθεί αρκετά (ας πούμε πάνω από 100) για να μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι το όφελος από μια θεραπεία είναι μεγαλύτερο από την πιθανή βλάβη (καθώς βλάβη πάντα μπορεί να υπάρξει).
Παραμένει όμως το ερώτημα, γιατί δεν γίνεται αυτό πιο γρήγορα, όταν μάλιστα οι πρώτες ενδείξεις είναι θετικές και κάποια από τα φάρμακα είναι γνωστά στους γιατρούς εδώ και 100 χρόνια. Η απάντηση έχει να κάνει με τον ρόλο των φαρμακευτικών εταιριών πιστεύω. Κανείς δεν ενδιαφέρεται να χρηματοδοτήσει μια έρευνα για μια ουσία που στην ουσία είναι πάμφθηνη και δεν έχει πατέντα. Καθώς οι εταιρίες δεν έχουν κέρδος από αυτό, εναπόκειται στους ανεξάρτητους ακαδημαϊκούς ερευνητές να αναλάβουν να κάνουν τις σχετικές έρευνες (με δημόσια συνήθως χρηματοδότηση), αλλά δυστυχώς στον χώρο της ψυχοφαρμακολογίας (όπως και σε άλλους τομείς της φαρμακολογίας) δεν είναι πολλοί εκείνοι που θα ήθελαν να το κάνουν...
Σε κάθε περίπτωση πάντως, "νέες" θεραπείες οι οποίες υποστηρίζονται από τυχαιοποιημένες κλινικές δοκιμές, μπορούν να εφαρμοστούν σε τριτοβάθμια κέντρα, με αυστηρό πρωτόκολλο, σε επιλεγμένους ασθενείς και μετά από πλήρη συναίνεση των τελευταίων.